Tintelend

Veel moois werd er de afgelopen dagen over Dieuwertje Blok gezegd en geschreven. Het is allemaal waar, niemand die daarvan niet doordrongen is. Nu ze er niet meer is, gaan we veel missen, ook dat werd in alles duidelijk.
Natuurlijk had het Sinterklaasjournaal een prominente plaats in de herinneringen aan haar. Als ik daaraan denk, besef ik dat het niet alleen een gebeurtenis is die warm hoort bij de Sinterklaastijd, het is ook de zekerheid dat zoiets bestaat, de vrolijke zachtmoedigheid die ons gehavende land wat minder gehavend maakt. 
Ook als je niet tot de doelgroep behoorde, keek je er van harte naar, niet alleen om geamuseerd te worden, maar vooral om de geruststelling waarvoor Dieuwertje zorgde. Werd ook vaak genoemd, die geruststelling, haar belofte dat alles altijd goed komt. Die belofte hoorde essentieel bij haar. Dat is niet veel mensen gegeven. Door haar werd de verzonnen wereld van Sinterklaas een troostrijke werkelijkheid. 
Volgens mij was haar instelling altijd: alles wat er nu gebeurt, is de moeite waard. Die instelling maakte haar ook onweerstaanbaar vrolijk. Ik kende haar een beetje privé en nog nooit ontmoette ik iemand met zo veel binnenpretjes, en gelukkig tuimelden die vaak tintelend naar buiten.
In de fotovoorraad op mijn mobieltje zitten er ook een paar met Dieuwertje. Een daarvan is genomen in de artiestenfoyer van de Leidse schouwburg na afloop van een voorstelling van een bevriend cabaretier, paar jaar geleden. Op die foto staan we innig omarmd, een tafereel waarmee ik weergaloze indruk maakte op jonge familieleden die wel in de directe doelgroep van het Sinterklaasjournaal zaten: “Wauw, Dieuwertje Blok!”
Denk ik nog steeds: “Wauw, Dieuwertje Blok.”