Tranen

Gisterochtend zette ik vroeg de radio aan en hoorde een zorgvuldige middenstandstem zeggen: “De mensen hebben behoefte aan een stukje kwaliteit.” Korte pauze, die hoe kort ook toch een plechtige uitstraling had. Dan: “Zeker in deze tijd.”
Ik wist meteen waarover het ging: de kerstpakketten! Was ook zo. Ik legde de radio het zwijgen op, want ik kan er niet tegen, gepraat over kerstpakketten en zeker niet tegen de aanduiding `een stukje kwaliteit’. Als altijd voeg ik er meteen aan toe dat het niet komt doordat in mijn eenpersoonsbedrijf het kerstpakket niet aan de orde is. Werd op de jaarvergadering besloten: als we behoefte hebben aan blikje leverpastei, gaan we naar de winkel. Hetzelfde geldt voor luxe noten of een houten voorwerp uit een derdewereldland. En wijn is er genoeg in huis.
Ik verdwaal in de vraag wie `De mensen’ zijn en wat een stukje kwaliteit te maken heeft met deze tijd die dagelijks in duizend stukjes uit elkaar spat. Wat verandert er in de omgang van `De mensen’ met deze tijd wanneer ze in hun kerstpakketten een stukje kwaliteit aantreffen?
Ik zie iemand het kerstpakket thuis met een belangrijk gebaar op tafel zetten.
“Wat zit er in, hondje?”
Pakket wordt gespannen open gerukt: “Een stukje kwaliteit!”
Toen ik de radio na een halfuur weer tot leven bracht, was er een gesprek met een hoge reclameman over de reclamefilmpjes van de grote supermarkten. Die moesten volgens de reclameman voor tranen zorgen met een warm familiegevoel en een mooi gedekte tafel. 
De interviewer vroeg waarom er de laatste jaren weinig humor in zat.
Vond de reclameman ook, want: “Met humor kun je ook een goed verhaal vertellen.”
Ja, daar begin je vurig naar te verlangen: een goed verhaal.