Troostrijk

Altijd hartverwarmend woord gevonden: kerstavond. Meestal waren het ook avonden die een zacht plekje in mijn herinneringen hebben. Sommige mislukten, wat niet aan de avond of de traditie van de avond lag, maar aan mij. Wat er mislukte, weet ik niet meer, verdrong ik uit respect voor wat kerstavond kan zijn, voor mij altijd het begin van de innigste dagen van het jaar. Ik zeg niet de mooiste, want dan denk ik popelende ochtenden in de lente of gouden herfstdagen.
Met innigste bedoel ik dat we even weggaan van wat er normaal in het dagelijks leven aan de orde is, weg van de haast, van alles wat moet en telkens opnieuw moet en het gure nieuws. We zoeken elkaar op, de meesten van ons, we zijn gastvrijer dan dit land geworden is, we proberen het beste wat we in huis hebben te delen, en dan heb ik niet over rollades en kalkoenen, nee, het licht dat bij het feest van het licht hoort. Vrede op aarde lijkt een doodlopende wens in een wereld waarin op veel plekken de vrede meedogenloos wordt genegeerd, maar in onze huizen kan het nog wel, in het klein. 
Met het licht dus. Kan schijnen op de schoonheid van de betekenis van het feest, op een verrassende mening of bekentenis, op de schoonheid van de aandacht voor elkaar.
Altijd goed het over die schoonheid te hebben. Denk ik. Kan troostrijk zijn. En dat hebben we nodig. Misschien krijgen we een nieuw inzicht cadeau, een kerstgedachte waarmee we het een tijdje kunnen doen, in ieder geval een paar maanden. 
Op deze dag voor Kerstmis ben ik nog op zoek naar die kerstgedachte. Die moet ergens zijn, ik weet het zeker. Dat zoeken hoort bij vandaag. Liefst in stilte, buiten de supermarkt om. En morgen onze kerstgedachten delen.
Zalig Kerstmis.