Tunnel

Ook altijd lastig zinnetje: “Je lijkt wel gek dat je…” En dan komt er iets wat je van plan ben te doen en waarin je meestal veel zin hebt. Als je iets gaat doen waarin je géén zin hebt, hoor je niet zo snel dat je wel gek lijkt. Misschien bén je het dan gewoon en hoeft het niet meer gezegd te worden.
Ruim twee weken geleden, bijna drie, was ik spullen aan het inpakken voor een vakantie in het noorden van Italië. Toen kreeg je: “Je lijkt wel gek.” Die typering kwam door het weer dat niet goed was, meer dan niet goed. Punt is dat het weer me slechts in enkele gevallen kan interesseren en als mensen ernstig over het weer praten, ga ik geeuwen. Wanneer in het Journaal de weervrouw of – man popelend in beeld komt, ben ik al bezig wat anders te doen. Met het weer is er altijd wat. En het is er ook nooit niet.
“Wat is er dan precies aan de hand?” vroeg ik, meer voor de vorm.
Van alles: overstromingen, aardverschuivingen, lawines. Kortom, code, ik meen, rood. Kan ook een andere kleur zijn geweest, in ieder geval een code.
Toch besloot ik mij zwemboek in te pakken.
Ik reed er via Frankrijk heen door treiterige neerslag, waardoor ik veel te lang aan minister Faber bleef denken en dat wilde ik juist even niet. In de buurt van de Alpen werd duidelijk dat vanwege tumultueus weer tunnels gesloten waren, niet allemaal, niet de tunnel die ik beoogde. Toen ik in de omgeving ervan arriveerde, bleek ik niet de enige te zijn. Vier uur wachten, maar dat is goed voor je karakter. Er zullen vast mensen zijn die je gek vinden als je dat niet erg vindt, maar wat ik hier vaak beweer: wachttijd is altijd nuttig. In je gedachten kun je tot veel komen.
Na de tunnel was het zomer. Graag lijk ik gek!