Uitgewoond

Afgelopen dagen blijft er veel te veel op mijn netvlies gebrand staan. Wil het even niet hebben over de verbijsterend van het wereldtoneel, binnen de grenzen doen zich ook ontregelende gebeurtenissen voor, van gehéél andere orde, maar ze zijn er wel.
Afgelopen zaterdag werden we in het Journaal ingelicht over een evenement in het Rotterdamse Ahoy: fitness maar dan in het groot. Hyrox heet het en zaterdag namen er 14000 mensen aan deel: acht keer een kilometer rennen, afgewisseld met acht verschillende fitnessoefeningen.
We zagen bijvoorbeeld het slot van een oefening die een man van middelbare leeftijd deed: een ontzettend zware bal 100 keer omhoog gooien. Daarna mocht hij naar de finish waar hij uitgewoond en levensmoe arriveerde. Hij kon nog net uitbrengen dat hij van de eerste tot de laatste seconde genóten had.
Ik zeg altijd dat we niet al te gul moeten omgaan met het werkwoord genieten. Kijkend naar de man kon ik moeilijk geloven dat er sprake was geweest van langdurig genot, want ja, Hyrox betekent ook dat je best een tijdje bezig bent. Daarom moet je er ook 100 euro voor betalen. Wat de toeschouwers voor een kaartje mogen neerleggen, weet ik niet, maar ze zijn er wel, die toeschouwers. Bedoeling is dat ze lawaai maken. Doen ze.
Het is haast onverdraaglijk dat bijna alles een evenement moet worden, een totáálbeleving, net alsof een prestatie pas écht geldig is als die officieel georganiseerd, gedeeld en gezien wordt.
Wat hecht ik aan de intimiteit van de fitnessclub hier in de buurt waar we bijvoorbeeld stilzwijgend hebben afgesproken niet naar elkaar te kijken wanneer we daar aan het werk zijn. Na afloop zeggen we dat we er weer tegen kunnen. Niet eens waartegen.