Vakantie

Nederlanders moeten vooral naar zichzelf luisteren, want ze hebben het zelf voor het zeggen, niet de locale besturen. Misschien kort door de bocht samengevat, maar daar komt de boodschap op neer waarmee de heer Wilders door het land trekt. Zijn verkiezingscampagne is begonnen. Hij is de enige.
Onze volksvertegenwoordiging is met vakantie, tot begin september. Het land wordt nauwelijks geleid. Aan het hoofd van de regering staat een premier van wie de voornaamste uitspraak is dat hij over het meeste van wat ons allemaal aangaat, geen uitspraken kan of wil doen. Vanwege die instelling is hij aangesteld, maar zijn werkgever van toen is niet meer echt zijn werkgever en op verkiezingscampagne, daarom zou de leider in hem eindelijk kunnen opstaan, maar als die leider er niet is, kan die zich ook niet gaan roeren, zo simpel is het.
De Raad van State, een van de belangrijkste stemmen in onze democratie, moet iets zeggen over die asielwet die uit veel herrie is voortgekomen, en zal dat ook doen, maar dat duurt zes weken en die weken gaan pas begin september in, want nu is het vakantie. 
Als dat advies er ligt, is de chaos van de verkiezingtijd op een kookpunt en daarna duurt het vast een paar lange maanden voordat er een nieuwe regering is. En dan moeten we waarschijnlijk nog steeds ons hart vasthouden, want wat is de daadkracht van `die nieuwe ploeg’? 
Ondertussen moeten Nederlanders dus vooral naar zichzelf luisteren. Het is bekend dat als Nederlanders dat doen, er veel weg of kapot moet. Laat ik het weer kort door de bocht samenvatten: er is reden tot zorg.
Moest gisteravond ineens denken aan `de zorgzame samenleving’, een ideaal uit de jaren tachtig. Sentimenteel gedoetje.