Varkentje

Er zijn van die beelden die je minstens paar dagen bij blijven. Nu bijvoorbeeld de foto van de auto waarin premier Schoof zat, op de oprijlaan naar het paleis van de koning waar het gehavende kneuzenkabinet als enige punt op de agenda stond. In de verte de trap waarop dat kabinet zich voor het eerst presenteerde, met de koning midden vooraan. Aan zijn gezicht was te zien dat hij dacht: wat heb ik nou aan mijn fiets hangen? Wanneer was het ook alweer? Nu stond er één lakei klaar om de voorname deur voor de premier op te doen.
“Majesteit, u mag best weten dat ik er knap chagrijnig van ben.” Het zou me niets verbazen als dat de openingszin van de premier was geweest. We horen het hem zeggen, terwijl zijn hoofd zenuwachtig beweegt.
De koning zal begripvol geknikt hebben en vervolgens kwam de thee op tafel.
Er mag niets van naar buiten komen, maar ik was er graag bij geweest: de koning die zich niet met gang van zaken mág bemoeien, en de premier die dat niet kán, waardoor het gesprek ongetwijfeld belangrijk klonk, maar inhoudelijk schraler dan schraal was.
Wat deed de koning toen de premier weer weg was? Ik gok op iets enorm ontspannends, want het kost best moeite interesse te mobiliseren voor iets wat hem niet werkelijk interesseert. Daarvoor is hij ook niet.
Wat dacht Dick Schoof in de bedrijfsauto? Ik gok op: ik zal hem nu niet meer zo vaak in het echt meemaken.
En ondertussen? Ondertussen zei vicepremier Mona Keijzer, verantwoordelijk voor ongeveer alle belangrijke portefeuilles, dat ze het varkentje gewoon gaat wassen.
Tuurlijk. Nederland zomer 2025: varkentje.
En ondertussen? Ondertussen tikt in het hoge noorden Johan Remkes een bemoedigend borreltje weg. En recht zijn rug.