Verantwoordelijkheid

Op een bijeenkomst waar ik een lezing hield, ontstond er daarna een gesprek over de vraag hoe verhalen beginnen. Tijdens die lezing had ik gezegd wat ik vaker zeg: dat je maar de deur hoeft uit te gaan en je komt in een verhaal terecht. Je moet natuurlijk wel goed om je heen kijken en ook zin om te fantaseren hebben. Een verhaal is meestal het gevolg van een samenwerking tussen je waarneming en je fantasie. 
Je besluit een wandeling te maken, hebt behoefte aan een frisse neus, trekt de huisdeur achter je dicht en moet beslissen: ga ik links- of rechtsaf? Lijkt een keuze van niks, maar als je linksaf slaat maakt je iets heel anders mee dan wanneer je de andere kant was opgegaan. Hoeft geen grote gebeurtenis te zijn, hoewel die zich soms ook ineens kan voordoen.
Gisterochtend ben ik vroeg op straat, want in de prille stilte zie je wat er gebeurt intenser dan later op de dag. Ik ben linksaf gegaan en blijf staan voor de buurtboekenkast.
Ik hoor een stem achter me: “Mag ik u wat vragen?”
Ik draai me om, een vrouw met een kleine tomaatkleurige rolkoffer. Jaar of vijftig, denk ik. Ze vraagt of ik weet hoe ze moet lopen naar – de naam van een straat die ik ken, ook een straat die ik makkelijk wijzen kan. Doe ik.
Ze herhaalt wat ik heb gezegd, knikt en zwijgt terwijl ze blijft staan, net alsof ze wil dat ik ergens naar informeer of zoiets. 
Dan zegt ze “Dank je” en vervolgt haar weg.
Er is iets met haar, ik weet niet wat. Ik had het kunnen vragen en kan het nu verzinnen. Eerste was misschien beter geweest. Ook een verhaal, over verantwoordelijkheid. Ik had met haar mee kunnen lopen, `omdat ik toch die kant op moet’. Weer een ander verhaal misschien.
Het gebeurt allemaal maar.