Verraad

Autorouw. Woord kende ik niet. Ik las er een artikel over, in Trouw. Woord is wat het zegt: je moet afstand doen van je auto, wat verschillende redenen kan hebben, en daar heb je last van. `Last’ is misschien niet het juiste woord, maar dat het pijn doet, is niet te pathetisch gezegd. 
In ieder geval weet ik wat het betekent, sinds vrijdag. Auto moest weg, ruim dertig jaar oud, er begon van alles aan te haperen, net als met mensen op leeftijd, en aan de buitenkant kwamen steeds meer gaten, wat je bij mensen minder ziet.
Lang uitgesteld, maar toch: er moest een nieuwe komen. Over tijdje lange reis, waarschijnlijk kan de oude die niet meer aan. Rust nu maar, je strijd is gestreden. Die sfeer.
In een andere garage dan waar ik klant ben, stond een tweedehands die een geschikte uitstraling had, maar voordat je erover na kunt denken, doemt uit een hoek van het bedrijf de autoverkoper op, een lachende man op geavanceerd schoeisel. En ineens ben je in een soort kantoortje verzeild geraakt in een gesprek, dat je, denkend aan de oude auto, voortdurend als verraad beschouwt.
De verkoper heeft voor puike koffie gezorgd en prijst intens de tweedehands die hij in de aanbieding heeft. Als je geen verstand van auto’s hebt, weet je niet wat je kunt vragen, wat wel moet, want in zo’n kantoortje past geen willoos gedrag. Je probeert de Man van de Wereld in jezelf te mobiliseren, maar die heeft in lichte paniek een dagje vrij genomen.
Vrijdag was het moment daar: wegrijden in de andere auto. De oude stond op het parkeerterrein voor de garage, in het harde licht van de middagzon.
Autorouw. Ik kan ook vulpenrouw hebben. En koffiezetapparaatrouw. Winterjasrouw. Heel veel rouw. Te gevoelig.