Vingerknip

Best interessant liedje vond ik het, De Bom van Doe Maar. De band bracht het uit in de herfst van 1982 en ik had andere muziek aan mijn hoofd dan het repertoire van Doe Maar. Sympathiek, daar niet van, maar toch vooral voor kinderen en daar hoorde ik in die tijd niet meer bij.
Maar ja, als Toppopkijker kwam je niet onder Doe Maar uit en omdat ik me altijd op volle kracht wilde concentreren op wat er om me heen leefde, luisterde ik toch maar naar hun liedjes, ook naar De Bom.
Ik keek nooit alleen, maar altijd in een groepje waarin ieder liedje onderwerp van gesprek werd: “Zingt Corry nou `Huilen is voor jou te laat, ik kan niet meer’ of `Ik kom niet meer’?” Was jaar of tien eerder.
Ik nam De Bom voor mijn rekening en ik hoor me nog zeggen dat de belangrijkste regel uit het lied is `Maar liever weet ik wie je bent voordat het te laat is’. Als De Bom viel, was alles weg, daarom moet je toch iemand gekend hebben die je het liefste kent. Misschien ben je dat zelf wel.
Vandaag is het een macaber jubileum: tachtig jaar geleden, Hiroshima, de eerste atoombom. 
In mijn kindertijd zong Doe Maar nog niet, maar er werd wel over De Bom gepraat, met angstig ontzag. Ons werd verteld dat in een fractie van een seconde, vingerknip, alles en iedereen weg was.
“Alles en iedereen?” vroegen we, want het waren zulke grote woorden dat we ze nog eens moesten horen.
“Alles en iedereen. En je hebt het niet eens in de gaten, zo snel gaat het.”
Ik stelde me nog héél veel stralende toekomst voor en vond het bestaan van De Bom ontstéllend, vooral omdat er ook telkens bij gezegd werd dat één druk op De Knop voldoende was. 
In 1982 hoorde ik niet meer bij de kinderen, nu weer wel, kind als het kind van toen.