Vlekkeloos

Hoe lang is nog even? Als onze premier aan het hardlopen is in de vrije natuur, ver weg van de ontstellende bedomptheid van zijn werkvloer, zal hij vast vaak denken: nog even en dan ben ik er vanaf. 
Maar ja, na eind oktober kan het nog best paar maanden duren en als je de premier wil tergen zeg je: misschien wel een klein jaar! En dan begint het leven dat hij zich nog niet zo heel lang geleden had voorgesteld, voordat hij dat telefoontje van Wilders kreeg, met het verzoek dat hem zo overviel dat hij niet op een reactie kon komen, een stilte die Wilders handig gebruikte door te zeggen: “Dat ga je dus doen, Dick!”
Nog even en dan is het allemaal voorbij. Ik weet niet van wat er allemaal in zijn hoofd omgaat, dus ook niet of ik hem een aardige man vind, maar die bevrijding gun ik hem zeer.
Ongetwijfeld is er al een uitgever die hem heeft benaderd: “U moet het allemaal eens opschrijven. Dan maken wij er zo snel mogelijk een topboek van, gegarandeerd een bestseller.”
Laatste lijkt me sterk, maar misschien voegt de uitgever er wel aan toe: “Schrijven helpt, meneer Schoof.”
Dat is zo. Als je opschrijft wat je allemaal hebt gedaan, gezegd en gedacht, begrijp je beter waarom dat was. Dat heet: ergens woorden voor vinden.
Misschien is er al een titel gesuggereerd: Premier tussen twee tijdperken. Of: De premier die geen premier wilde zijn. Nog beter: Premier tegen alle klippen op. Of: Niet vlekkeloos.
De titel De schaamte voorbij bestaat al. Die was uitstekend geweest. Misschien kan er wel een hoofdstuk zo heten. Waarin hij schrijft waarom hij namens het gehavende kulkabinet en zijn directe chef Wilders moest zeggen dat gewonde kinderen uit Gaza niet in Nederland geholpen mogen worden.