Vleugels

Dansende politici op verkiezingsavond veroorzaken altijd een tafereel dat je even bijblijft. Soms langer dan even. 
Altijd als ik Thierry Baudet zie, denk ik aan zijn overwinningsdansje van paar jaar geleden toen zijn partij veel winst had geboekt. Een manier van dansen die je zelden ziet, ferme passen op de plaats, armen die vrolijke bewegingen maken, beetje lijken op de vleugels van een jonge vogel die het vliegen nog onder de knie moet krijgen. Interessant was dat hij ondertussen gewoon verslaggevers te woord stond. Zag er hoogst ongemakkelijk uit, alsof hij gestoord werd bij iets belangrijks, maar ja, toch blijven lachen en dansen, want: winst, joepie!
De enige die we woensdag zagen dansen, was Dilan Yesilgöz. Is een vrouw eerder geneigd te gaan dansen dan een man? Er was een andere vrouw met winst, de opvolger van Thierry Baudet, Lidewij de Vos, maar ze lijkt me geen danser. Ze is nu in een fase waarin ze leert lachen, en een vrolijke instelling moet je stap voor stap veroveren. In geval van Lidewij de Vos weten we dat er nog een lange weg te gaan is.
Dilan Yesilgöz had er zin in, ze zei ook vrij snel dat ze het ging doen, dansen. Als je het aankondigt, ben je al min of meer bezig. Eerlijk gezegd was ik er wel nieuwsgierig naar, geen idee wat ik kon verwachten. 
Ik heb niet op haar gestemd, ben dus hartstikke objectief en vond het er enorm sympathiek uitzien. Niet dat haar blije bewegingen innige vreugde manifesteerden, maar toch, het was meer van: er moet nu gedanst worden, dus ik dans.
Moest vaag denken aan een klassenfeestje uit mijn leerplichtige jaren. In het huis van een klasgenoot van wie de moeder midden op de avond ineens begon te dansen. Om het leuk te maken.