Vuurwerk

Soms probeer ik me voor te stellen hoe ik op Nederlands nieuws zou reageren wanneer ik lange tijd in een ver buitenland was geweest. Nederlands nieuws, zeg ik, want het voortdurend rampzalige wereldnieuws is me uiteraard niet ontgaan.
Nee, gisteren kom ik terug, in Nijmegen of Arnhem, steden waar ik gewoond heb, ik ga op een terras zitten, want daar heb ik me op verheugd. Ik zie deze krant op een tafeltje liggen en sla die open, wat ik overal ter wereld doe als ik een krant tegenkom.
En dan lees ik over Vitesse en wat ik lees, moet ik twee keer lezen, de tweede keer met gealarmeerde aandacht, want ik begrijp het niet. Kan best zijn dat ik het niet wil begrijpen, maar dat is tot op zekere hoogte hetzelfde.
Ooit woonde ik tegenover het oude stadion dat aan alle kanten kraakte en piepte en daarom niet meer geschikt was en bovendien moest plaatsmaken voor een woonwijk. Maar dat oude stadion had alles wat een stadion moest hebben, kort samengevat: je had meteen zin in een wedstrijd, bij voorkeur op een herfstzonnige zondagmiddag, biertje erbij, veel Arnhems om je heen.
Na die tweede keer lees ik het allemaal nog een keer en denk aan de rechter die, vandaag, een oordeel moet vellen. Over het voortbestaan. Volgens mij kan een rechter helaas niet zeggen dat een stad zonder grote voetbalclub geen volledige stad is.
Aan een groep regionale ondernemers zal het niet liggen, lees ik. Nou dan!
Ik zie het affiche dat oproept vandaag naar de rechtbank in Utrecht te gaan, `Samen achter Vites’. Doe je als je hart voor de zaak hebt.
Er is het verzoek géén vuurwerk, rook, fakkels of gezichtsbedekkende kleding mee te nemen. Als je lang weg was uit dit land, denk je: ja, wie zou dat dan doen?