Vuurzee

Arm Arnhem! Vaak gedacht deze dagen. Vaak het hart van de stad voor me gezien voordat de brand daar verwoestend tekeerging. Niets is lang geleden, maar na deze ramp lijkt het of het wel zo is, lang geleden heb ik er gewoond, misschien een opmerkelijke overgang na Nijmegen, en de smalle, oude en nu zo gehavende straatjes ken ik. Bijna dagelijks liep ik er doorheen en soms waande je in een tijd die ver weg was, vooral in de stilte van de vroege ochtend of op een zeer zomerse namiddag wanneer iedereen zich op terrassen verschanst had. In die straatjes was ook de grote wereld niet meer aan de orde.
Ik zag de grimmige beelden van de vuurzee, hoorde gesprekjes met mensen die razendsnel hun woningen moesten verlaten. Sommigen van hen kregen de vraag wat ze hadden meegenomen. De poes of poezen, ja, natuurlijk, maar wat nog meer. Een vrouw zonder dieren zei: “Mijn mobiele telefoon en de powerbank.” Buurvrouw had gezegd dat een paspoort ook belangrijk was. Dat vond ze toen ook.
Die vraag kan je ineens overkomen. Wat neem je mee? 
Toen eind vorige eeuw mijn dierbare spullen in de as werden gelegd, was dat in een opslagloods. Ik hoorde het nadat het al gebeurd was, dus over de vraag wat mee te nemen heb ik niet kunnen nadenken, als je die flitsbeslissing nadenken kunt noemen. Meeste last heb ik gehad van de verdwenen fotoboeken. Ik geloof dat je ze toen nog niet digitaal had kunnen opslaan, ik had het zelf hoe dan ook niet gekund. Mensen van nu hebben geen fotoalbums meer, geloof ik.
Ik nam nu vast mijn laptop mee, want daarin zit al mijn werk, maar toch overheerst de gedachte: daar sta je dan, met je laptop, terwijl alles om je heen vlammend verdwijnt, wat nu, in hemelsnaam wat nu?