Wanten

Stom dat ik er nog steeds vaag verontschuldigend over doe. Gisteren zette ik hem vlak voor vertrek op tafel en voelde dat ik er raar naar wees. In mijn gezelschap werd er ernstig geknikt. Ze vonden dat ik gelijk had. Vind ik zelf ook, maar ga er nog onhandig mee om.
De fietshelm.
Weer was er een bekende van me hard op het hoofd terechtgekomen. Niet eens een oudere, integendeel, maar fors geschept door een ander fietser die op hufterige snelheid rechts passeerde. Evenwicht kwijt, op de stoeprand. Waarschijnlijk paar weken buiten spel, zware hersenschudding.
Kijk, dat wil ik niet. Fietshelm.
Als ik die heb opgezet, kijk ik niet in de spiegel, wat ik trouwens sowieso steeds minder doe, want ik wil een goed humeur houden. Ik besef dat mijn gehelmd hoofd een tragisch tafereel is, maar het moet me niets kunnen schelen.
Erg vind ik het riempje dat je onder je kin vast moet klikken. In mijn kindertijd kreeg ik van Sinterklaas een cowboyhoed. Cowboys zijn er niet meer in jong Nederland, maar toen wel, in iedere straat: we streden tegen algemeen onrecht. Met die cowboyhoed was in principe niets mis, behalve dan dat er een riempje (touwtje) aan zat waarmee je `verstandig’ moest omgaan. Dat voorkwam dat je de hoed kwijt raakte.
Vergelijkbaar met wollen wanten in de winter, met elkaar verbonden door een draad onder je jas. Je werd pas ouder toen je draadloze handschoenen kreeg die je kort daarna natuurlijk kwijt raakte (`Hoe kán dat nou?’).
Graag zou ik de fietshelm zonder riempje zien, maar ja, dan kan die zich ineens van je hoofd losmaken. Fundamenteel teleurstellend is het af te stappen om naar een gevallen fietshelm te lopen. En dan die weer opzetten terwijl je beschaamd om je heen kijkt.