Wederopstanding

Om een uur of vier knalt Kes de deur van mijn werkkamer open en zegt – en dat vind ik een opvallende zin voor een meisje van nog geen vier: “Het werk voor vandaag zit erop.” 
Het zijn woorden die ik zelf nooit uitspreek, zelf niet eens dénk, want ik vind dat ik nooit klaar ben. Terwijl ik wat sputterende geluiden maak, versterkt ze haar standpunt: “De werkplaats is gesloten.”
Werkplaats is een energieker woord dan werkkamer. Ik moet het voortaan ook zeggen: “Nu ga ik naar de werkplaats.” Klinkt ambachtelijk en tegelijk ook minder pretentieus.
Hoe Kes aan werkplaats komt, weet ik niet. Ik heb even geïnformeerd, maar in haar omgeving zegt niemand het.
Goed, ik verlaat de gesloten werkplaats en raak in een Jip en Janneke-spel verzeild. Mijn rol is die van de hond Takkie. Ik moet het dier een parmantige stem geven en terwijl ik dat op volle kracht doe, besef ik met enige trots dat Takkie `symbool staat voor de wederopstandig van de Hema’. Heb ik niet zelf geconstateerd, ik las het. Kes is nog net te jong om te snappen dat Takkie meer is dan alleen hond. 
Ik ben wel even gaan kijken in de Hema. Inderdaad, Takkie zie je daar overal. We worden er jonger van, geloof ik. Helaas hoefde ik niets te kopen. Dat doe ik er graag. Altijd als ik een praktisch ding aanschaf, heb ik het gevoel dat ik goed bezig ben met de orde in mijn leven.
Eerder deze week had ik wel iets praktisch nodig en toen stond ik ineens in de Blokker. Kon een tijdje niet meer, maar nu weer wel. Handig is dat. Achter de kassa hing een groot bord, van dat Blokker-oranje met witte letters: Leuk dat je er bent!
Denk ik meteen: leuk, leuk? Wie vindt het leuk? En vooral: waarom leuk? Moet dat dan? Nee, dan liever Takkie!