Winnaar

Bij voetbalwedstrijden druk ik de stilteknop in wanneer deskundigen aan het woord komen. Zo ook bij interviews met spelers, of interviews, groot woord, interviewtjes. 
Commentaar van deskundigen vind ik lastig omdat ze zichzelf belangrijker vinden dan de wedstrijd waarover het gaat. Nu is dat soms ook zo, maar het moet geen gewone manier van doen worden, of uitgangspunt. En die interviewtjes gaan doorgaans over niks, het is net alsof het alleen maar de bedoeling is te laten merken dat de voetballers ook min of meer kunnen praten.
Afgelopen weekend tijdens het schaatsen merkte ik dat het commentaar van de deskundigen eene toevoeging was aan wat we gezien hadden. In sommige gevallen ging ik een rit nogmaals bekijken.
Maar bij de interviewtjes had ik hetzelfde als bij de voetbalwedstrijden, nee, ik moet het ruimer houden, eigenlijk bij álle sportprestaties. Zit altijd in wat-ging-er-door-je-heen-sfeer.
Als ik het bij dit weekend houd, die schaatsers hebben natuurlijk helemaal geen tijd om zich op loze gesprekjes voor te bereiden, maar iemand zou hen het advies moeten geven zelf het heft in handen te nemen en de wat-ging-er-door-je-heen-vraag links te laten liggen. 
Maar misschien zijn ze wel op de goede weg. Een sterk voorbeeld stemt hoopvol.
Zaterdag was ik met de stilteknop net iets te laat en kwam terecht in een interview met kampioen Jenning de Boo. Topprestatie geleverd, weergaloze concentratie, vulkanisch energie en groots zelfvertrouwen: voelen dat je winnaar wordt!
De vraag was: “Wat doet dat met je?” 
Aardige jongen. Hij zei niet “Zeg, kom op”, maar dat hij dat niet kon zeggen en hij gaf een antwoord waarin hij zin had. En het werd interessant, het ging over sport.