Wolken

Omdat de vakantie onvermijdelijk is, stonden er zaterdag in de bijlage van deze krant adviezen van de relatietherapeut, want de vakantie is een groter probleem dan nog niet zo lang geleden. Door die adviezen wil je het liefst in je eentje weg, hoe verfrissend kan dat zijn, maar ja, het is niet altijd mogelijk.
De relationele adviezen liggen naast me op mijn bureau en soms lees ik een stukje opnieuw. Ze zijn ook van toepassing wanneer je niet op vakantie bent. Het is met name advies 1 dat telkens mijn aandacht trekt: `Stop, zwijg en praat later’.
Ruzie hangt in de lucht, is aan de toon van het gesprek te horen en dan moet je zeggen: “Zullen we stoppen?” 
En dan moet jij het zijn die na een kalmerend tijdje zegt: “Zullen we praten?”
Is niet de bedoeling dat je dan weer olie op het vuur gooit, nee, rustig blijven. De relatietherapeut suggereert zinnetjes als: “Ik raakte in de war toen je zei dat ik niet goed kan autorijden. Misschien kunnen we zoiets bespreken als we niet aan het rijden zijn.”
Héél lastig, maar ik weet niet of ik zoiets kan zeggen zonder explosief te zijn. Waarschijnlijk kwestie van oefenen.
Misschien is het voor het ultieme vakantiegevoel het beste de relatietherapeut mee op reis te nemen, zoals toptennissers bij een groot toernooi een psycholoog en voetballende mannen van het Nederlands elftal de kapper.
Ik bedacht ineens: je loopt als stel de Vierdaags en onderweg dreigt er bonje, werkt deze gang van zaken dan ook?
Dus dat je vlak voor Wijchen zegt: “Zullen we stoppen? Hebben we het straks op de Wedren wel over je manier van lopen. Kijk, daar gaat onze relatietherapeut! Hij loopt op wolken, hij wel, en snel. Zwaai dan! Dát kun je toch nog wel, zwaaien?”