Zaaltjes

Wakker worden op verkiezingsdag blijft bijzonder. Ik ben een romanticus en graag in de ban van dat gedachte dat er vandaag iets gebeurt waarmee een nieuwe tijd begint. Dat is ook min of meer zo, maar niet in de mate waarin ik dat tegen beter weten in verwacht. Weet ik heus wel, maar ik zeg tegen mezelf: laat me nu maar.
Daarom loop ik ook in montere triomf naar het stembureau waar altijd prettige opgetogenheid heerst, het kleine, plaatselijke feest van de democratie.
Op de avond verheug ik me net als op een belangrijke voetbalwedstrijd. Die vergelijking gaat in geen enkel opzicht op, maar toch wil ik die zéér zo voelen. Nogmaals: romanticus.
Waar ik me het meest op verheug? Natuurlijk op de opgeheven armen van de partij van mijn keuze en de toespraak waarin al in het begin de vrijwilligers worden bedankt die door straten en over markten zijn gelopen met folders en stimulerende woorden. Als altijd hebben ze `hun stinkende best’ gedaan en `het snot voor de ogen’ gewerkt, complimenten die me normaal beetje tegenstaan, maar ze horen bij verkiezingsavond als engelenhaar op een kerstboom.
Dan natuurlijk de zaaltjes, altijd ontstellend ongezellige, waar gejuicht en feest wordt gevierd, lawaai waar de verslaggever ter plekke bovenuit probeert te komen, terwijl niemand wat zegt waarover je langer dan een seconde hoeft na te denken.
Ook fijn vind ik toespraken van teleurgestelde lijsttrekkers die van verlies helemaal niets willen weten, sterker nog, eigenlijk vinden dat ze door dat verlies toch winst hebben geboekt. Ik zeg het niet helemaal goed, merk ik, maar teleurstellingen worden nooit gloeiend heet opgediend. 
Leerzaam vind ik dat. Neem ik van harte mee naar mijn eigen leven.