Zaklamp

Zaterdag las ik in deze krant dat we blij worden van kerstverlichting. Altijd wanneer ik van zoiets kennisneem, vraag ik me meteen af: is dat zo, werkt het bij mij zo?
Onder anderen geluksprofessor Ruut Veenhoven komt in het artikel aan het woord: “Het is een algemene menselijke trek dingen op te leuken.” Doen we dus met al die lichtjes.
Wanneer ik `opleuken’ lees of hoor, voel ik me onmiddellijk gealarmeerd, doordat ik zeker denk te weten dat iets wat niet leuk is, niet echt op te leuken valt, want dan is er in de basis al wat mis.
Licht zorgt voor veiligheid, dat wel.
In mijn eerste mooie herinneringen speelt licht een essentiële rol, de huiskamer in het ouderlijk huis, de lamp die boven tafel hing waaraan mijn vader en moeder zaten te lezen, een lamp die zacht licht verspreidde, in de rest van de kamer was minder licht te zien, de tafel was een eiland van, daar kómt het woord, gezelligheid.
Er was ook nog een ander licht die dagen: de zaklantaarn waarmee ik onder de dekens op het boek scheen dat ik lag te lezen. Nee, lezen, kon ik nog niet, ik keek plaatjes, van zeeschepen en verre landen. In de kleine wereld onder de dekens verzon ik een grote, geheimzinnige wereld, in het licht dat alleen van mij was.
Aan het eind van het artikel staat een belangrijke vraag: waarom niet het hele jaar kerstverlichting als we daar zo blij van worden? Psycholoog Martine Voskuil zegt we daaraan niet moeten wennen, dat we daarom terugkeren naar het normale. 
De januarimaand is het decor bij uitstek bij `het normale’. Geen polonaise meer, we doen gewoon, want dan doen we al gek genoeg. Als je daarover nadenkt: best huiveringwekkend. Dan toch ook maar de rest van het jaar verlichte rendieren.