Zand

De terugkeer van televisieseries die tijdje geleden populair waren, hebben een geruststellende uitwerking op ons. Ik las het ergens, het is onderzocht. Als ik het goed onthouden heb, gaat het bijvoorbeeld over Baantjer. Die geruststelling hebben we nodig in de ons omringende wereld die met de dag schokkender wordt.
Is die geruststelling oké? Vraagt de harde werkelijkheid niet om een gealarmeerde instelling? Niet dat we allemaal met het noodpakket op schoot angstig naar buiten moeten kijken, maar als je enorm gerustgesteld bent, doe je wel beetje of er niets aan de hand is. En over wat er aan de hand is, moet je het toch op z’n minst met jezelf hebben en ook graag met mensen om je heen. Helpt allemaal niet, maar kop in het zand is kwalijker.
Heb ik me weleens gerustgesteld gevoeld door een televisieprogramma? Ja, door een concert van Rod Stewart laatst op de BBC. Ook één keer door Heel Holland Bakt, terwijl wat daar gebeurt, me nauwelijks interesseert, maar het was na een dag waarop alles mis was gegaan, allemaal eigen schuld, en ik was op het punt gekomen mezelf voor een paar uur op te heffen. Toen belandde ik in dat programma waarin ook veel mislukte, terwijl niemand dat erg vond. Ik dacht: ja, zo kan het ook.
Ik laat de televisie meestal uit, maar niet rond etenstijd, tijdens het koken, want dat ben ik zo gewend en dan mis ik het praatprogramma van Eva Jinek, wat ik erg goed vond. Vanwege de zomer is dat er niet en eerst zag ik twee weken lang echtparen die een drieling verwachtten, toen een week of twee de grote familie Bauer en nu gaat het op dat tijdstip over gezinnen met ontzéttend veel kinderen. In omroepland moet men daar iets mee willen bewerkstellingen, maar wat?