Zelfbewuster

Altijd heb ik het beetje jammer gevonden dat ik geen kind meer was toen de kinderprogramma’s werden uitgezonden waarin Joost Prinsen een rol speelde, als acteur, als maker. 
Niet dat ik heftig te klagen heb over de kindertelevisie uit mijn jonge jeugd. Maar daarvan staat me in sommige gevallen vaag alleen de inhoud bij, niet wat ik eraan had. Was ook helemaal niet de bedoeling, wij kinderen moesten geamuseerd worden, omdat we er nu eenmaal waren, zoiets.
Afgelopen dagen sprak ik kinderen die De Stratenmakeropzeeshow wel hebben meegemaakt en behalve dat ze er wéér enorm om moeten glimlachen, zeggen ze dat er zelfbewuster door werden en ook, maar dat heeft ermee te maken, dat ze niets hoefden op te houden: wees nou maar wie je bent, dat is al ingewikkeld genoeg. Laatste werd er niet bij gezegd, maar was wel duidelijk.
In de dagen van De Stratenmakeropzeeshow (1972-1974) keek ik nauwelijks televisie, ik had het te druk met mijn nieuwe leven na de leerplicht, en met de veel te grote wereld daaromheen. Later zag ik herhalingen en daar heb ik meteen weer zin in.
Joost Prinsen kende ik niet goed, maar goed genoeg voor een praatje als we elkaar tegenkwamen, meestal in een theater. Nou ja, praatje, te klein woord: Joost Prinsen tegenkomen betekende dat je meteen een gesprek had dat ergens over gíng. Houd ik van. Koetjes en kalfjes waren ver weg. Een aandachtige aanwezigheid was hij, altijd met een standpunt over de belevenis waarin we verzeild waren geraakt.
Ik ken veel mensen aan wie hij lesgaf, en wat ik zelf ook merkte is dat wat je van hem leerde vooral was: je mag overal een mening over hebben als je maar helder maakt waar die mening vandaan komt. Alleen een mening is niks.