Zonnetje

Mijn dagelijkse boodschappen vind ik haast nooit een karwei waartegen ik opzie. Ik neem me voor onderweg goed op te letten en minstens drie situaties mee te maken waarover ik wat zou kunnen schrijven, column, kort verhaal, passage in roman. Niet dat het altijd gebeurt, maar het uitgangspunt is er wel. Heb ik trouwens ook als ik er niet op uit ga om levensmiddelen in te slaan. Gráág zie en hoor ik van alles. Leven wordt er voller door.
Op zaterdag is het anders. Dan is het overal te druk, iedereen heeft haast, het is een vrije dag die nog niet echt een vrije dag is. Daarom ga ik vroeg. Ben ik er vroeg vanaf.
Wanneer ik in de supermarkt op de groenteafdeling sta na te denken over groente, want dat doe je daar, hoor ik ineens achter de schappen met aardbeien en andere vruchten een stem die te hoog klinkt: “Ligtie dan zo lekker in het zonnetje? Ja, jij ligt lekker in het zonnetje. Ja, het is ook zo’n lekker zonnetje! Ja, ga maar lekker op je rug liggen, ja.”
Het is een tekst die je niet hier verwacht. De stem is van een vrouw, maar tot wie richt ze zich? Wie ligt daar in de zon? Wie laat zich zo toespreken?
Even denk ik aan mijn bevriende buurman. Die is de laatste tijd vrij feesterig, maar toch zie ik hem niet meteen in een winkel achter de aardbeien liggen, hoewel je weet het nooit, hij trekt zich niet veel aan wat mensen normaal vinden en wat niet.
Ik haast me in de richting van de stem en dan zie ik in de buurt van de kassa een grote kartonnen doos, waarop staat `Hier is Joep de Poes’. Uitstekende zin, niet `ligt’’ of `zit’, nee. `is’: Hier is Joep de Poes. De vrouw met die stem staat eroverheen gebogen, aardige vrouw.
Het is lichte jaloezie die mijn humeur blij optilt.