Zuiverends

Dan lees ik dat Robert ten Brink voor zijn programma All you need is love met families naar Australië reist om ze met hun familie die daar woont, te verenigen, nadat ze elkaar járen niet gezien hebben. Ja, misschien via digitale verbinding, maar dat is toch iets anders.
Wat denk ik dan? Ontzettend leuk voor die mensen, maar het gaat (nog) aan mij voorbij, wat niet erg is, want er gaat veel aan me voorbij. Toch weet ik dat ik wanneer het allemaal wordt uitgezonden, waarschijnlijk zal kijken. Eerst niet, want wel wat anders te doen, ja zeg, maar als ik langs het toestel loop en het staat afgestemd op dat programma, ga ik `even’ zitten. Hoeft niet lang te duren en dan schiet ik vol, niet zo’n beetje ook.
Ik ben gek op ontmoetingen tussen mensen die lang uit elkaars buurt zijn geweest, vooral als degene die van ver weg komt, snel en gespannen over een landweg loopt om aan het eind ervan huilend in de armen van de ander te vallen. Als die weg ook nog besneeuwd is!
Voordat ik erg in heb, is er een uur verstreken en heb ik vaker zacht gehuild dan ik van mezelf gewend ben. 
Op youtube krijg ik afgelopen week vaak filmpjes te zien van Amerikaanse militairen die teruggekeerd zijn uit een oorlogsgebied en dan hun geliefde(n) verrassen, meestal op een plek waar je dat niet verwacht. Die filmpjes heb ik niet opgezocht, blijkbaar heeft de directie van youtube inzage in mijn emotionele leven. Tissues bij de hand. Heeft iets zuiverends.
Of Hello Goodbye: Joris Linssen spreekt mensen aan die in de aankomsthal op Schiphol staan te wachten. Ben blij dat het programma niet lang duurt.
Waarschijnlijk wil ik zelf  graag iemand op die manier weerzien. Dat is het. Maar ja, hoe organiseer ik dat? En wie?