Afgelopen maanden keek ik meer televisie dan ik gewend en van plan was. Die tijd is gelukkig voorbij. Twee keer zag ik Dragon’s Den waarin erg rijke personen ideeën en uitvindingen beoordelen van personen die net zo rijk willen worden. De erg rijke personen doen een investering, als ze welwillend willen zijn, om zo nog rijker te worden. Begrijp me goed, iedereen doet maar en als kijkers het leuk vinden om naar die goedkope manifestatie van macht & geld te kijken, prima, maar ik vind het allemaal iets ranzigs hebben.
In een radioprogramma werd aan de directeur van een uitzendbureau gevraagd naar welke banen in deze tijd speciaal vraag is. Vooral welke nieuwe banen, want het gespreksonderwerp was of de crisis ook voor werkgelegenheid zorgt. De directeur was monter, want het bleek zeer het geval. Hij noemde de testen die moeten worden voorbereid. De administratieve handelingen dus. Ook de administratie achteraf.
Word je met een grote mond geboren of krijg je die in de loop van je jonge leven, of later? Er zijn mensen die nooit een grote mond hebben of hebben gehad, ik ken ze - ze kunnen van een grote mond schrikken. Ben je je van je grote mond bewust of is die er gewoon en denk je dat die bij je hoort, net als een manier van lopen of kijken?
Gisterenochtend vroeg waren er twee foto’s waarvoor ik warme aandacht had, wat niet alleen kwam doordat ze er zo zonnig uitzagen. Eerste stond op de voorkant van deze krant, genomen op het terras van het Nijmeegse café De Hemel. Te zien is hoe een luchtige ober een eenvoudige houten constructie op zijn linkerschouder vervoert, met daarin 10 glazen bier. De lengte van dat geheel is 1,5 meter. Ik neem aan dat je het zo kunt bestellen: “Doe mij 1,5 meter bier.” Misschien kon je zo’n bestelling ook in het Oude Normaal plaatsen, maar voor mij zag het er toch nieuw uit.
Nieuwe omgeving leek me een goed begin van het Nieuwe Normaal. Of die periode echt begonnen is, weet ik natuurlijk niet. Misschien kiest het Nieuwe Normaal wel voor ons ons in plaats van andersom. Vanaf half maart leefde ik min of meer op dezelfde plek. Vooral in huis, waarover ik niets te klagen heb, of in de directe omgeving van het huis, waarover ik ook niets te klagen heb. Maar soms mag iets best even voorbij zijn.
In een vroege fase van mijn leven werd soms tegen me gezegd: “Je kunt wel merken dat je de oorlog niet heb meegemaakt.” Waren geen positieve woorden. Integendeel, het was de verpakking van een verwijt waarmee ik geen kant op kon. Was juist, ik had de oorlog niet meegemaakt, buiten mijn schuld, want ik was er toen nog niet. Maar goed, ik deed blijkbaar iets of klaagde over iets wat ik niet had gedaan als ik de oorlog wel had meegemaakt.
Natuurlijk had ik kunnen weten dat het onderzocht is: wat zijn de gevolgen van de afwezigheid van lichamelijk contact? Uitkomst ligt voor de hand: stress. Kun je gewichtig over doen, maar is het niet zo dat je altijd stress voelt als je iets niet mag? Van te veel gepraat over stress trouwens ook. Ook als je iets niet begrijpt, bijvoorbeeld de coronaboete die je moet betalen omdat je niet kunt aantonen dat je spontaan drie vrienden ontmoet en het geen samenkomst is die je heb georganiseerd. Stress!
Natuurlijk worden er lijstjes gemaakt met woorden die van deze crisistijd zijn. Of ze in het Nieuwe Normaal nog steeds worden uitgesproken, valt nog te bezien en te beluisteren. Nu hebben we behoefte voor veel een woord te bedenken. Hebben we nodig om uit te leggen wat we begrijpen en wat niet. Zo gaat dat.
Nog een paar dagen (`paar nachtjes slapen’) en het Nieuwe Normaal begint normaler te worden. Vooral van de horeca stellen we ons veel voor en met dit weer popelen we eindelijk op een terras te kunnen zitten, met allerlei beperkingen, maar toch: terras. Behalve dat de organisatie van deze vorm van recreatie ingewikkeld is, laten we zeggen de praktische kant, is er nog iets anders waarop we ons, volgens mij, niet goed voorbereid hebben. Ik heb het over teleurstelling en vooral de omgang met teleurstelling.
Als je al een tijdje nogal contactloos leeft, is contactloos betalen in de supermarkt een fluitje van een cent. In de supermarkt hier in de buurt kan het niet anders meer. Daarvoor was contact mogelijk, indien dringend gewenst, maar vanaf het begin van de crisis niet meer. Toevallig had ik al geoefend, hoewel ik in principe een voorstander van contact ben, ook al is dat weer niet met iedereen.
