Als iemand zegt “Ik ben er niet, let maar niet op mij” is waakzaamheid geboden. Je kunt ook niet aanwezig zijn en hoeft daarom niets te zeggen, maar je bent er wel en zegt dat het niet zo is. Meestal is zo iemand enórm aanwezig. Je kunt er op geen enkele manier omheen. Ik kom hierop omdat ik gretig lees over het gedonder in de ouderenpartij 50plus. Ik geloof dat ik helemaal niet geïnteresseerd ben in die partij, maar de telkens terugkerende ruzie volg ik graag. Is topamusement.
Al vaak heb ik de Amerikaanse president zijn handtekening zien zetten. Met een stift. Daarna houdt hij het document omhoog om te laten zien dat die handtekening er echt staat. Van aan afstandje heb ik die vaag bestudeerd, maar nu zag ik hem van dichtbij, onder de brief die hij had gestuurd aan de Noord-Koreaanse leider. Die stond hier en daar afgedrukt.
Telefonisch contact met autoriteiten blijf ik moeilijk vinden, zeker als ik in dat gesprek moet erkennen dat ik iets fout heb gedaan, vergissinkje, woorden verkeerd begrepen. Daar moet ik onderhand vanaf. Maar ja, ik ken niemand die luchtig zegt: doe ik wel even. Maar volgens mij is `doe ik wel even’ altijd een te roekeloos uitgangspunt. Ik bedoel autoriteiten in de brede zin. Ook een zorginstelling, al was het alleen maar omdat die meestal meer over mijn welbevinden kan zeggen dan ik.
Als je begrijpt hoe een probleem begint, kan het best zijn dat je al in de buurt bent van een oplossing. Of het aan mij ligt, weet ik niet, maar er zijn ook veel problemen waarvan ik helemaal niets snap. Dan heb het niet over grote wereldproblemen, maar kleine, min of meer alledaagse.
Gebeurtenissen en onthullingen van een week geleden zijn nu al oud nieuws. Als je daarover nog steeds nadenkt, leef je niet meer op de huid van de tijd. Maar toch is er nog iets waaraan ik blijf haken, wat mijn eigen schuld is, want ik begon gisteren op deze plek zelf over handelingen die in `de bladen’ intiem liefdesspel worden genoemd. Het gaat over het Openbaar Ministerie waar het behoorlijk begon te rommelen omdat twee hoge officieren iets met elkaar hadden, wat ze geheim hielden, terwijl dat niet de bedoeling was.
Intiem liefdesspel – die woorden willen niet uit mijn hoofd, ik wil het wel, maar soms kan ik niet op tegen de woorden. Ik snap wat ze betekenen, maar lang geleden dat ik ze tegenkwam. Is op een terras aan zee. Een mevrouw verlaat het met langzame passen. Ze moet heel veel mevrouw met zich mee moet torsen. Ze laat een tijdschrift liggen. Ik zit mijmerend naar de zee te staren, maar kan er niets aan doen: als er drukwerk binnen mijn gezichtsveld komt, kan ik het niet laten liggen.
Tijdens grote opruimingen kom je ze altijd tegen: dingetjes die met de Koninklijke familie te maken hebben. Ik heb het over de opruiming van een huis of schuur. Ook al ben je republikeins tot in ieder vezel, hé, wat hebben we hier, een bierglas met Pieter en Margriet erop. Meestal zijn het lelijke voorwerpen en moet je goed kijken wie er zijn afgebeeld. Pieter en Margriet op dat bierglas lijken helemaal niet op de professor en de prinses, maar het had ook een accordeonduo uit de Vogelbuurt kunnen zijn.
Gek dat je je nooit afvraagt hoe lang de glasbak al bestaat en ineens hoor je het: 40 jaar. Ergens in de begintijd mocht ik ook nog een kleine rol spelen, in de gemeente Arnhem. Ik schreef toen ook commerciële teksten, want van wat ik allemaal bij elkaar bedacht, kon ik niet leven. De glasbak stond al overal in de stad, maar het publiek wist de weg erheen nog niet goed te vinden. Zo heet dat. Daarom moest een folder komen en een slagzin voor op de vuilniswagens.
Al jaren ben ik lid van een genootschap van mensen die graag de avonturen van Kuifje lezen. Er zijn veel van dat soort genootschappen. Van het Willem Elschotgenootschap ben ik ook lid. Graag zou ik het ook zijn van het Charles Dickensgenootschap, maar je moet soms tegen jezelf zeggen: zo is het genoeg. Lange tijd in mijn leven zei ik dat niet en dat keerde zich op den duur tegen me.
Lang geleden dat ik vastliep in een systeem. Misschien is het goed voor je karakter als dat zo nu en dan gebeurt. Dan weet je weer dat niet alles zomaar gaat. Vroeger hoorde je het vaak: “Dat gaat zomaar niet.” Ooit dacht je af en toe: “Dat doe ik wel even.” Na een paar keer, houd je daar vanzelf mee op.
