Sleutel

Als je wat wilt veranderen, moet die verandering wel een verbetering zijn. In onze familie vieren wij vanavond pakjesavond. Op 5 december heeft iedereen het druk en ik ben, geloof ik, de enige die vindt dat je die avond niet iets anders te doen moet hebben. Maar goed, het feest gaat toch door, dus een dag eerder. Ja, hier blijft het een feest en tot nu toe heeft na afloop nog nooit iemand gezegd: “Volgend jaar moet het helemaal anders.”
Om me heen hoor ik dat wel en wat dan anders gaat, is dat pakjesavond wordt afgeschaft. Vind ik dus geen verbetering. Mijn bevriende buren doen raar opgelucht als ze mij met pakjes bij het huis zien arriveren.
“Wij hoeven lekker niks,” zeggen ze dan.
In mijn hoofd gromt een reactie, maar ik kan er niet de juiste woorden voor vinden. Voor dat soort woorden heb ik ook helemaal geen tijd, ik zoek woorden die in mijn gedichten passen
Altijd wordt tegen me gezegd dat ik vast nauwelijks moeite hoef te doen om een sinterklaasgedicht te maken. Is niet zo, kost me enórm veel moeite.
Met mijn bevriende buurman ga ik een paar keer per week naar de fitnessclub. Gisterochtend, toen ik op de roeimachine in de weer was, vroeg hij wat ik toch allemaal zei. Ik had niet in de gaten dat ik een beetje hardop zat te dichten. Op zo’n machine moet je een zeker ritme vinden. Haast automatisch twee vliegen in één klap: “Daarom dit mooie boek, voor in een stille hoek”.
Mijn buurman zei: “Zo blij dat ik er vanaf ben.”
Weer hield ik mijn reactie voor me. Ik wil er helemaal niet vanaf zijn, maar leg dat maar eens uit aan iemand die blij uit de traditie is gestapt. Ook zei ik niet dat ik met karton en zilverpapier een héél grote sleutel had gemaakt. Zeker een middag werk!