Lontjes

Je wordt al snel een zeurpiet als je telkens zegt dat je alwéér schrikt omdat er wéér iets niet mag of kan. Het zijn vaak beschamende beperkingen en ik probeer die langs me heen te laten waaien. Nooit zeg ik: “Het is me wat.” Maar ik denk het wel, maar dat denken is iets anders dan het uitspreken. Daarbij vind ik `Het is me wat’ woorden waarvan je gezicht een beetje grauw gaat hangen en ook komen er slappe krullen in je haar.
Maar goed, ik voelde lichte razernij in me grommen toen ik las dat de verkiezing van het Woord van het Jaar 2024 is stopgezet. Vorige week schreef ik er nog over. Het waren bijna allemaal lelijke woorden, maar ze zeiden wel van alles over het jaar dat gelukkig bijna voorbij is. Is ook de bedoeling van die verkiezing: de zeggingskracht peilen van nieuwe woorden waarvan de meeste snel verdwijnen onder het zand van de tijd.
Organisatie Van Dale stopte met de verkiezing toen er een `zeer onprettige’ maatschappelijke discussie ontstond. Er werd ontzettend heftig gereageerd. Ik heb daar allemaal niets van meegekregen, omdat ik vanwege mijn behoefte aan frisse lucht niet op sociale media zit. Dat neemt niet weg dat ik heus wel weet welke bagger er uit ongenoegen en korte lontjes voortkomt.
De organisatie heeft daar absoluut geen zin in en ik begrijp dat wel. Je kunt woorden niets verwijten, woorden zijn onschuldig, het gaat om de veroorzakers van die woorden, om degenen die die woorden de wereld in slingeren.
Ik ben opgegroeid, volwassen en ouder geworden in een land dat de wereldfaam had tolerant te zijn, een land waarin alles kon. Ik was er trots op en vraag me af wanneer dat veranderde en wat ik moet doen en hoe ik moet denken om me weer thuis te voelen.