Stress

Nog een dikke week, maar ik heb het gevoel dat ik me intenser dan andere jaren op de kerstdagen moet voorbereiden. Wordt steeds meer een project dan een feest. Als ieder jaar sprak ik ook mensen die er he-le-maal niets aan doen. Ze zeggen er dan bij: “Lekker rustig.” Kan ik nog hebben, maar niet: “Gewoon een stamppotje. Tweede dag iets van de Chinees.” 
Iedereen moet het natuurlijk enorm zelf weten, maar toch denk ik: alsjeblieft iets meer joie de vivre. Ja, graag haal ik de Franse uitdrukking van stal, ook omdat ik niet zo snel een Nederlandse variant paraat heb die hetzelfde zegt, wat natuurlijk komt doordat de meeste Fransen sterker zijn in joie de vivre dan de wij.
Terug naar het project dat veel media van het kerstfeest maken. Ik ben gek op tips, maar vooral om te weten dat ze er zijn, ik neem er zelden geconcentreerd kennis van. Tips over de wijn, tips over de kleding en hoe je iets aan je hoofd kunt doen, tips over onderwerpen die tijdens het diner besproken kunnen worden en vooral welke niet, tips over de feestelijke aankleding van het huis. 
Zaterdag las ik in deze krant tips voor `een geslaagde kerstdis zonder stress’. Titel van het artikel: Eerste hulp bij kookrampen. 
Ik denk dat we moeten leren in iedere koopramp een reden te zien aan tafel te gaan zitten lachen en na te denken over wat er met de ramp van een kookramp bedoeld wordt.
Paar jaar geleden wilde ik op eerste kerstdag een kalkoen in de oven plaatsen. Die kwam echter groen uit de ijskast. Foutje van de poelier. Kookramp voordat het een kookramp kan zijn. Gasten telefonisch op de hoogte gesteld, iedereen kwam met een fragment van een oplossing. Die fragmenten vormden een topgeheel. Kom op, alsjeblieft.