Afstandje

Het fijne weet ik er nog niet van, maar als het fijne echt fijn is, overkomt het me vanzelf. Maar het bericht versier ik met bonte slingers en ook blaas ik blij op de loftrompet. Waar heb ik het over?
Over de topcampagne die uit België komt: 30 dagen zonder klagen. Briljant.
Het gaat, geloof ik, vooral over klagen op onze werkvloeren, maar ik trek het graag in één wilde beweging door naar de samenleving in z’n geheel.
In principe vind ik de intentie al genoeg, 30 dagen zonder klagen, maar zonder het fijne tot op de bodem te doorgronden, zocht ik iets op over de campagne. Je kunt een klaagbarometer invullen en dan krijg je tips effectief om te gaan met klagende collega’s en ook om zelf minder te klagen.
Die klaagbarometer heb ik niet ingevuld, want voordat je het weet zit je met je handtekening ergens aan vast. Bovendien vind ik het verfrissend zelf na te denken hoe met klagers om te gaan en eigen geklaag te voorkomen. 
Is van het hoogste belang met dat laatste te beginnen. Ik ben van nature geen klager, wat voorkomt uit het inzicht dat het meestal doodlopende energie is die je zeurderig mobiliseert. Toch heb ik het niet altijd in de hand. 
Wat helpt is als je jezelf van een afstandje bekijkt. Iedereen kan dat, even oefenen.
Simpel voorbeeldje. Geïrriteerd zuchten is ook een vorm van klagen. Je staat in een rij en wacht op je beurt. Duurt lang. Ga je zuchten, graag hoorbaar. Kijk je om je heen of er meer mensen zuchten. Ja, is zo. Elkaar zuchtend toeknikken, slap de schouders ophalen. Daar moet je dus van een afstandje naar kijken, paar seconden is voldoende:  Zuchtende Man In Rij Met Tragisch Hoofd. 
Ah, dáár is de slappe lach! Hét middel tegen klagen.
Kom er nog op terug. Ja!