Uurtje

Het bruine café is aan het verdwijnen, andere cafés ook, maar het bruine café heeft het zwaar. Er zullen vast veel mensen zijn die dat nauwelijks of niet interesseert, mij wel.
Ik ben niet iemand die snel sociologische of psychologische verklaringen paraat heeft, maar met een natte vinger denk ik dat het aan de kwaliteit van deze tijd ligt. Op de bank naar films kijken of digitaal enorm actief zijn, is ook hartstikke aantrekkelijk. Iedereen is ook op zoek naar `een beleving’ en de nieuwe generatie wil graag `eigentijdse concepten’ en ja, dan heb je in een bruin café niets te zoeken. Als het goed is, gebeurt daar helemaal niets. Nee, is niet waar: het café zelf is de gebeurtenis, een zachte, introverte gebeurtenis, dus niet `een beleving’ die je op volle kracht overkomt.
Er zijn twee cafés waar ik weleens heen ga. Het een is halfbruin, hier en daar steekt een flard eigentijds concept de kop op, maar het is allemaal net te doen en makkelijk uit te leggen waar het is, en daar kom ik wanneer ik iemand wil of moet ontmoeten. 
In het andere café, het bruine, ben ik graag in mijn eentje, nooit ’s avonds, alleen maar in de namiddag. Het werk is voor een belangrijk deel gedaan,  tijd om even te mijmeren op de vaste plek aan de bar die ik daar heb. Of wat door een net gekocht boek of tijdschrift bladeren. Hooguit een uurtje, nooit langer. Anders wordt het een grensoverschrijdende sessie.
Laatste keer dat ik er was, zat twee barkrukken verder een jonge vrouw een boek te lezen. Ze dronk er wijn bij. Het boek dat ze las, kende ik. Toen ze even opkeek in mijn richting zág ze dat en ze stak haar duim omhoog. Ik ook.
Uitstekend moment. In een eigentijds concept maak je zoiets niet mee.