Route

Misschien gek, nee, niets is gek in wat ik nu aansnijd: ik was ervan overtuigd dat minister Faber gisteren haar aftreden zou bekendmaken. Dag kabinet. Die verwachting was de nacht daarvoor plotseling in me tot leven gekomen, niet eens in een droom.
Voordat ik ging slapen had ik de persconferentie van de premier gelezen. Meestal kijk ik daarnaar op vrijdagavond, maar het was er niet van gekomen. De letterlijke tekst wordt gepubliceerd, de vragen (ook door wie) en de antwoorden van de premier.
Alles wat mevrouw Faber van plan was, kon wéér niet doorgaan, wéér slecht voorbereid, wéér slap onderbouwd enzovoort, zoals alles wat deze minister de wereld in poept.
De premier hield haar weer de hand boven het hoofd en zei dat ze `de route van een contourennota´ had gekozen. Route!
Een journalist vroeg voor de mensen thuis´ uit te leggen wat een contourennota was. De premier zei die vraag goed te vinden en was er blij mee. Als mens thuis las ik: “Het is een brief of notitie, zo zou je kunnen zeggen, waarin mevrouw Faber beschrijft over hoe ze om wil gaan met de samenhang tussen de taakstellingen, de opvang van statushouders met voorrangsbepalingen en hoe ze wil omgaan met het intrekken van de Spreidingswet, welke gedachten ze daarbij heeft en daarover, dat is een notitie en daarover, die gaat voor consultatie, oftewel, dat betekent dat die naar diverse partijen gaat met het verzoek om daarop te reageren om vervolgens op basis van dat traject, dan uiteindelijk te komen tot een samenhangend plan op al deze diverse onderwerpen.”
Las ik keer of tien, ook hardop. En toen dacht ik: die treedt vast af. Ze kan voor deze route gekozen hebben, maar ze zal nu toch voorgoed verdwalen in zichzelf.