Status

We kennen het vast allemaal: er is iemand gestorven, familielid, vriend, dierbare kennis, je hebt veel met de overledene meegemaakt en op de uitvaart kom je iemand tegen die zegt dat die het familielid, vriend of dierbare kennis nog vlak voor zijn (m/v/x) dood gesproken heeft en dat die toen zei - en dan kom er iets wat je he-le-maal niet wist en daar voel je je nogal ongemakkelijk bij: hoezo, ik ging toch heel vertrouwelijk met hem om, we wisten alles van elkaar, wat we ook vaak zeiden: `Ja, wat bijzonder hè, dat we alles van elkaar weten.’
Op weg naar huis vraag je je af waarom je het niet wist. Was je toch niet zo bijzonder voor die ander dan je dacht? Het is meer dan alleen maar ongemakkelijk. Je voelt zelfs lichte jaloezie. Mag niet, maar niets menselijks is ons vreemd.
Gaat ook op voor iemand die de overledene tijdens zijn laatste minuten zag. Toen die nog net leefde dus. Is ook een soort sociaal voorrecht, dat nog aan status wint wanneer er wat besproken iets is `waarover ik niets kan zeggen’.
Dan zijn we bij minister van Weel, niet alleen van Justitie maar ook van Eredienst, wat wil zeggen: contacten met alle geloofsgemeenschappen.
Met vicepremier Keijzer had hij zondag een `heel bijzondere’ ontmoeting met de paus, maar over wat die zei wil hij niets loslaten, wat uiteraard zijn goed recht is. Je gaat je dan wel afvragen wat het in hemelsnaam kan zijn. De paus kon nauwelijks meer praten, maar oog in oog met onze minister van Justitie en Eredienst was dat blijkbaar anders.
Mevrouw Keijzer gaf wel opening van zaken. Ze bedankte de paus voor zijn inspiratie en vervolgens keek hij haar aan. Dat was het ongeveer. Lijkt weinig, maar niemand van ons zal dit nog meemaken.