Boom

Pasen is een week voorbij, maar gisteren kwam ik toch in een paasverhaal terecht, sóórt paasverhaal.
Ik ben niet thuis, maar in Italië, in de regio Piemonte, op een heuvel vanwaar ik uitkijk over een zachtmoedige en stille wereld.
Aan de achterkant van het huis ligt een groot, glooiend grasveld met prachtige, ja, poëtische bomen en gistermiddag plantte de eigenaar er nog een bij.
Ik heb niet veel verstand van de vrije natuur en praat haast nooit over bomen, terwijl ik er toch een groot liefhebber van ben, in álle seizoenen.
Ik vroeg wat voor boom het was.
“Een Judasboom,” antwoordde hij.
Nooit van gehoord. Waarom heette die zo?
Hij zei dat de boom oorspronkelijk uit Judea komt. Judas had zich aan die boom verhangen nadat hij Jezus had verraden. Hij kon niet meer met zijn schaamte verder leven.
“Daarom verliest de boom ook snel bloesem en bladeren. Komt door die schaamte.”
Over dat verraad kun je lang nadenken, wat veel wijze mensen ook gedaan hebben. Hun visie is bekend, maar toch hoor ik er niet vaak over.
Lang voordat Jezus geboren werd, hadden profeten zijn komst voorspeld en dat hij gruwelijk zou sterven. Toen Jezus volwassen werd, herhaalde hij wat de profeten hadden gezegd en dat hij voor onze zonden zou sterven, maar oog in oog met zijn naderende dood, werd hij bang. Hij vroeg zich hardop af of deze kelk aan hem voorbij kon gaan. Judas wist dat en was bezorgd, want Jezus moest wel doen wat van hem werd verwacht. Daarom greep hij in.
“Dus zonder Judas geen christendom,” vatte de eigenaar de kwestie samen.
Ik dacht sterk aan de paus die de dag ervoor werd begraven: “Misschien. Ik weet het ook niet, want weet niets zeker.”
We waren even stil daar in de hartelijke namiddagzon.