Laatste

In gesprekken over leven en dood en de sturende rol van ziekte daarin - we hebben het er vast allemaal soms over - is er altijd wel iemand die zucht: “Ach, wat valt er eigenlijk over te zeggen? Als ik dadelijk de deur uit ga, kom ik misschien wel onder een bus.” Of zoiets. Vaak is het een bus. Waarschijnlijk omdat het een groot vervoermiddel is. Voor een trein moet je zelf moeite doen. Een bus kan plotseling uit een zijstraat opdoemen, met 48 nors kijkende Chinese toeristen erin.
Is waar, kan gebeuren. Toch denk ik er zelden aan wanneer ik naar de bakker loop. In een ziekenhuis flitst het wel door me heen, als ik er voor een uitslag ben. Ik reken er niet zwáár op, maar weet dat het kan gebeuren, dat je daar door de gang lopend op weg bent naar het moment waarop je leven er anders uit kan zien.
Met een bus die dat kan veroorzaken is, het anders. Af en toe heb ik het: heeft zich bijvoorbeeld een losse veter vastgedraaid om de trapper van mijn fiets. Gebeurt altijd op een druk fietspad of op een kruispunt. Je kunt nauwelijks verder fietsen, je moet iets doen en dat kan alleen maar enorm onhandig. Dan kán ik denken: ik hoop niet dat een bus me nu schept en dat dit het laatste is waarmee ik in mijn leven bezig ben geweest.
Zaterdag komt er een ruimtesonde op aarde neer, de Kosmos 482, vanuit de ruimte dus, 50 jaar geleden door Sovjet-Unie gelanceerd en sindsdien doelloos onderweg. Is geen groot ding, maar weegt toch 500 kilo en kan met 240 kilometer per uur te pletter slaan, ook in Nederland.
Ik neem me strák voor zaterdag met veel zinnigs in de weer te zijn. En komende dagen praatprogramma’s in de gaten te houden: wat verhelderen Jort Kelder, Gerard Joling en Eus dienaangaande?