Ouderwets

De gesprekken die je hebt in de kleedkamer van de fitnessclub, voor of na de sportbeoefening, zijn kort en nietszeggend. Vooraf wil je zo snel mogelijk beginnen, want dan ben je er ook weer snel vanaf, en na afloop kun je nauwelijks een woord uitbrengen en zit je bovendien vol verlangen naar frisse lucht.
Een van mijn clubgenoten zit hoog in de organisatie van het songfestival, althans wanneer het gaat om de Nederlandse inbreng. Het zijn de commerciële belangen die hij behartigt, zoiets, en hij roert dus ook met een vinger in pap. Hij heeft een kantoor waar veel mensen werken, en altijd een puik humeur, hij zal dus prima werk verrichten.
Al vroeg wist hij met welk lied ons land op het Europese podium zou staan, maar daar mocht hij niets over zeggen, maar: “Zal je vast bevallen.” Toen het bekend was, zei ik dat hij gelijk had, maar ik had ook het lied gehoord dat Anouk had ingezonden en dat vond ik veel beter.
Hij knikte: “Sterk nummer, ja, maar het is wel ouderwets.”
Vervolgens verdween hij onder de douche en ik haastte me naar het fietsapparaat om een kwartier lang nergens heen te fietsen. Terwijl ik dat deed vroeg ik me af: “Hoezo ouderwets? Het lied? Of ik?” Toen ik even later met veel te zware gewichten in de weer was, sputterde er een andere vraag: “Wat is er tégen ouderwets?”
Zaterdagavond keek ik naar het Songfestival, wat ik niet had moeten doen. Was alsof je in een slecht restaurant veel te lang zat te wachten op teleurstellend eten. Ons liedje vond ik ineens hartstikke ouderwets, misschien omdat de zanger niet omringd was door vuurspuwende apparatuur. Maar weer niet zo ouderwets als het winnende lied.
Ouderwets zal ook zijn wanneer je van jezelf in de war raakt.