Tranen

Het gebeurt niet zo vaak, maar wanneer ik over straatmuzikanten lees, besef ik tot mijn spijt dat ik die hier in de buurt niet zo vaak meer zie. En hoor natuurlijk. Ik heb het dan over straatmuzikanten bij wie je graag even blijft staan luisteren, wat meestal niet kan, omdat we haastig in de weer zijn met ons leven.
Zaterdag is een uitzondering. Dan is het hier markt en zitten er op kleine tuinstoeltjes melancholieke mannen, altijd mannen, uit het oosten van Europa, op hun accordeon te spelen en klarinet, zwaarmoedige melodieën die getuigen van verdriet dat een diepte heeft die we hier nauwelijks meer kennen. Afgelopen zaterdag probeerde de vriendelijke herfstzon dat verdriet wat te relativeren, maar dat lukte nauwelijks. De muziek is vol tranen en van een kracht die zich niet laat beteugelen.
Graag vertraag ik mijn pas en uiteraard laat ik ook wat geld vallen in de hoed die voor hun voeten staat.
Maar op andere dagen valt het tegen. Ja, soms is iemand wel met een instrument bezig, maar dat stelt weinig voor en is te vergelijken met de vraag bij de supermarkt of je misschien een muntje hebt.
Vorige week las ik over een straatmuzikant in Roosendaal die van de burgemeester en de rechter niet meer op zijn trompet mag spelen in de binnenstad, want het zou geluidsoverlast zijn. Ik kan zijn talent niet beoordelen, maar wat ik interessant vond in het rechterlijk vonnis is dat hij zich niet eens met die trompet mag vertónen.
Ik dacht aan de boekhandel in mijn vorige buurt. Daar stond twee keer per week een fel door het leven getekende saxofonist in de deuropening die vijf euro kwam innen. Tegenprestatie was dat die niet voor de winkel stond te blazen. Verdienmodel sprak me aan.