Schraal

Iedereen die deze dagen in de politieke arena aan het woord komt, weet precies wat de Nederlander wil of niet wil. Naar hen luisterend, want dat doe ik, ga ik soms bij mezelf te rade en dan is de vraag: is dat zo? Op weg naar woensdag probeer ik op antwoorden te komen.
Er zijn veel, veel te veel grote kwesties en tijdens het debat van eergisteren dacht ik vaak: het zijn wel erg veel woorden, zo veel woorden dat ik uit het oog verlies wat de kern is van waar het om gaat.
Ik zou trouwens best een partij willen zien die zich bezighoudt met kleine kwesties, want die zijn er ook veel, schijnbaar onbelangrijke, maar toch. Het meeste wat groot is, begon in het klein.
Voorbeeldje en nogmaals, ik zeg er meteen bij: niet echt belangrijk. En weer: maar toch. PostNL test robothonden voor pakketbezorging. Kijk, daar gaat het niet over in dat debat. Wel over hardwerkende mensen en de mensen thuis en de mensen in het land en al die mensen willen graag zoveel mogelijk met mensen te maken hebben. Ik ben iemand die al bij de zelfscankassa kan denken dat het leven ontzettend schraal wordt.
Over een tijdje belt de pakketbezorger die onze straat van pakketen voorziet, weer aan met een fijne Kerstmanmuts op en tegen Kerstmis roept hij er ook johoo bij. Je kunt zeggen dat zoiets niet per se hoeft, maar ik zie een robothond dat niet doen.
De pakketbezorger kan ook vragen of ik een pakje bij de buren wil afgeven, want die zijn nu niet thuis. Dat doe ik later op de dag en we drinken in één moeite door een glas wijn tijdens een spontaan gesprek over het leven en alles wat daarbij komt kijken. Een robothond zal deze sociale dynamiek niet kunnen veroorzaken.
Kleine kwestie ja. Maar die mag er ook zijn.