Aanmaaklimonade

Met de ochtendkranten voor me vond ik gisteren enorm dat ze het betaald voetbal maar een tijdje moeten afschaffen. Hoeft niet voor eeuwig, maar lang genoeg om de boel grondig op te schonen. Te vergelijken met Esther Ouwehand die ook vindt dat de rotzooi moet worden opgeruimd. Als de lucht geklaard is, komt ze terug met opgeheven hoofd en zin in de toekomst. Wens ik het betaald voetbal ook toe. 
Er bestaat gelukkig ook nog leuk voetbal. Zaterdagochtend stond ik vroeg langs de lijn bij SDZ (Samenspel Doet Zegevieren). De herfsthemel zag er zwaar en dreigend uit. 
Ik ben supporter van de 10-jarige doelman die geen doelman meer is maar veldspeler, omdat hij ook weleens wil scoren. Dat gaat echter niet voorspoedig. Daarom moet hij van de coach verdediger zijn.
Een moment dat als een vuist in mijn maag tekeergaat: tegenstander rent op doel af, de verdediger schiet helaas over de bal heen, een maaiende beweging waarvan hij brandende spijt moet hebben, tegenstander knalt de bal in rechter bovenhoek.
“Kon je niets aan doen!” roep ik tegen de teleurgestelde verdediger, want ik wil dat hij nergens iets aan kan doen.
Naast me staat een voetbalmoeder van de tegenpartij. Ze is geheel in doeken gewikkeld, ik zie alleen haar ogen.
Ze zegt hartelijk zacht: “Kon hij wel wat aan doen.” Stilte. Dan: “Een beetje.”
We kijken elkaar aan met lachende ogen. Mooie momenten van klein geluk.
Dan is het rust. Het begint ingetogen te regenen. Druppels mengen zich met de aanmaaklimonade die ik grote kannen op de spelers te wachten staan. Stand is 5-3. Voor ons dus. 
Alles is van een goedmoedigheid die, ja, ontroerend is, en ik wil dat het allemaal zo blijft, wat ik in het algemeen steeds minder vaak wil.