Afleiding

Woedend of huilend autorijden is riskant. Gevaarlijker dan zitten bellen achter het bestuur, als ik het goed begrijp. Is onderzocht. Ik ken niemand die een auto heeft waarin dat onderzoek heeft plaatsgevonden, maar ik geloof het, ook al blijf ik het raar vinden dat het zo altijd gaat met onderzoeken: ik weet nóóit van iets.

Eén uitzondering: jaren geleden werd ik op straat aangehouden door een onderzoeker die vroeg of ik werkte in de buurt waar ik woonde. Ik moest de postcode noemen van mijn huis en van mijn werk. In mijn geval was het dezelfde postcode. Dus niet bepaald een onderzoek waarover ik nog dágen sprak.

Zo’n onderzoek in auto’s is andere koek. Het zal niemand verbazen dat het belangrijkste pijnpunt afleiding is. Achter het stuur dus. Daar ontstaat de meeste narigheid door. Rommelen met de radio bijvoorbeeld. Of te vaak om je heen kijken. Maar echt ernstig is het met huilen en woede.

Uiteraard ga ik bij mezelf te rade. Volgens mij heb ik nog nooit huilend gechauffeerd. Ik denk zelfs dat ik ook nog nooit huilend op de fiets zat. Weet niet eens hoe het voelt. Misschien heeft het wel iets: huilend op weg zijn naar een bestemming. Lekker dramatisch. Kan goed voor de geest zijn. Houd je daar de boel een beetje schoon. Woede is iets anders. Ja, ik reed heus weleens woedend. Leidde dat me af? Geen idee. Ik kan nooit lang woedend zijn, terwijl ik het liefst een tijdje volhoud, want je moet woede natuurlijk wel serieus nemen. Maar iets te snel vind ik mezelf belachelijk in mijn woede. Ja, dat leidt me dus wel af: dat ik mezelf vaag zit uit te lachen.

Ik heb een jaar of twaalf mijn rijbewijs. Eén keer veroorzaakte ik een ongeluk, een kleintje. Dat gebeurde op een kolossaal parkeerterrein in Rotterdam. Het was leeg, op twee auto’s na, de mijne en de auto waar ik tegenaan reed. Enorm raadselachtig, want ik was door niets afgeleid. Dat was het: niets!