Afstandsmarsen

Het is het omgekeerde van wat met Sinterklaas gebeurt: een grote menigte viert de aanvang van zijn triomftocht, maar niemand zwaait hem uit. Over drie dagen juichen we in Nijmegen de wandelaars toe die de Vierdaagse hebben afgelegd, maar wie stond vanochtend bij de Wedren toen ze aan hun prestatie begonnen? Er waren natuurlijk wel toeschouwers, maar daar praat je eigenlijk niet over. Het is nogal wat, zo’n begin: 46.000 deelnemers in de duisternis van de ochtend. Mijn vader en ik zijn ooit wezen kijken, eind jaren vijftig, dus niet eens zo heel lang geleden. Bij de Wedren, tegen half vijf. Een vriend van hem wandelde mee. Ik heb het nu wel over wandelen, maar dat is het woord niet. Wandelen is een lolletje. Officieel heet het de Internationale Vierdaagse Afstandsmarsen. Dan moet je dus niet wandelen zeggen. Ook niet wandelaars. Toen mijn vader zijn vriend onhandig `succes’ had gewenst (wat moet je anders zeggen?), liepen we nogal haastig naar huis. Mijn vader zweeg. Misschien was hij onder de indruk. O, ja, hij zei wel iets, want ik vroeg: `Waar lopen ze eigenlijk heen?’ Van zijn antwoord begreep ik toen niets, de betekenis ervan drong pas jaren later tot me door. `Hij zei: `Naar zichzelf.’ Waarschijnlijk had hij ook last van zijn voornemen ooit mee te doen, een voornemen dat een voornemen bleef. Ik geloof dat hij zelf niets eens in training is gegaan. Dat heb ik dan weer wel gedaan. Met een paar vrienden. We begonnen met een kilometer of tien. Geen probleem. Daarna maakten we een schema. En dat was het.