Alsnog

Zelf krijg ik nooit meer een tik op de vingers. Ben daarom vergeten hoe het voelt. Toen ik me in mijn kinderjaren oriënteerde op de wereld, kwam er weleens een, maar dat is inmiddels al een tijdje terug. Ik léés er wel over. Dat bijvoorbeeld de Belastingdienst een tik op de vingers heeft gekregen van de Raad van State. Gaat over de kinderopvangtoeslag.
Waarom de Belastingdienst wel en ik niet? Niet dat ik vanwege die tik op de vingers jaloers ben op de Belastingdienst, ook niet omdat die van de Raad van State komt, maar ik ben benieuwd hoe het voelt en wat het met me doet. Misschien is het goed voor mijn karakter.
Ik kom graag aan dingen en daarvoor kreeg ik destijds soms een tik op de vingers. Heb het nog steeds, graag aan dingen komen. Gisteren liep ik door een kantoorboekhandel, een ouderwetse waar ze nog vulpennen verkopen. Daar heb ik een zwak voor en ik moet me altijd inhouden er niet nóg een te kopen, want heb er genoeg. 
Op een hoog tafeltje zag ik een doosje waarin een pas ontworpen vulpen zat, een degelijk Duits instrument. Het doosje stond rechtop en was verdeeld in vakjes met daarin de onderdelen van de vulpen, onder- en bovenkant, dop, vullingen. Daar moest ik uiteraard aan komen. Doosje viel meteen, onderdelen verspreidden zich over de vloer. Ik op mijn knieën om de boel bij elkaar te krijgen. Toen mijn hand richting doosje ging, had er die tik op de vingers moeten komen! 
Terwijl ik op de vloer in de weer was, kwam de charmante verkoopster vragen: “Gaat het, meneer?” Ineens voelde ik me ouder dan me lief was. Ik kon natuurlijk niet vragen of ze me alsnog een tik op de vingers wilde geven, “zoals mijn moeder toen”. Voordat je het weet ben je er gloeiend bij.