Asbak

Iemand heeft dus ook geklikt dat Sigrid Kaag tijdens een van die hoogst belangrijke gesprekken op haar iPad kussens voor thuis zat te bestellen. Deed ze zelf niet moeilijk over, moest nu eenmaal gebeuren, ze zei het gewoon. En dat werd dus gelekt. Náár woordgebruik vind ik dat, behalve als het over een kraan of het dak gaat, maar zo heet het in die kringen: lekken. Zo’n lek moet eigenlijk dicht, maar ja, wie doet dat? 
Net zoals gelekt was dat Johan Remkes meer dan één jenevertje had gedronken, want: foei! Ik drink geen jenever meer, maar als ik zulke gesprekken had moeten leiden, was ik er vast weer aan begonnen, en niet zo’n beetje ook. 
Mijn moeder zou vandaag 96 zijn geworden, wat ze helaas niet heeft gehaald, maar zij zou gezegd hebben: ach, laat die man toch, met zijn borreltjes. Nee, niet: die man, maar: zo’n man, laat zo’n man toch. Ze had ook sympathie voor een minister van defensie van lang geleden die licht gemarineerd een grote asbak door een glazen wand gooide, omdat hij oeverloos gezeur ineens spuugzat was. Dat soort momenten mis je toch. Als ik de heer Remkes was geweest, had ik die hele praattafel door het raam geduwd.
Ben opgehouden me af te vragen waarom we in maart hebben gestemd, waarom die verkiezingen er waren. Ik let alleen nog maar op details. Bijvoorbeeld op de snelheid waarmee Sigrid Kaag zich donderdagavond voortbewoog, toen politiek verslaggever Floor Bremer haar probeerde te interviewen. Ik heb een groot zwak voor Floor, Sigrid Kaag niet, die liep in volle haast door, wat ze zei waaide weg, terwijl er toch iets belangrijks uit te wisselen viel. Maar ze moest natuurlijk naar huis om te kijken of die kussens waren bezorgd. Anders zwaaide er wat.