Beleving

Sommige mensen zullen het met de Tour hebben, ik met Wimbledon: dan is de zomer echt begonnen. Ik weet ook hoe het zit met mijn gevoel, het is de kleur groen, van het gras natuurlijk maar ook van alles eromheen, ja, de sfeer is groen.
Over dat groen, niet speciaal van Wimbledon, heb ik vaak geschreven, bijvoorbeeld over straten met veel bomen die voor schaduwen zorgen. De felle zomerzon schijnt door de bladeren heen, waardoor zo’n straat groen kleurt. Ik weet niet eens of het zo is, maar zo maak ik het mee. Met het woord beleving kijk ik altijd uit, maar nu zou je kunnen zeggen dat het mijn beleving van de straat is.
De zomer is niet helemaal mijn seizoen, ik ben meer van hartje lente en de herfst in oktober, maar van het groen in de zomer kan ik geen genoeg krijgen. Het is zo geruststellend, zonder dat ik kan uitleggen waarom, het is de kleur van de tijd waarin je je niet te druk om van alles hoeft te maken. 
Als ik kind vond ik de zomer een moeizaam seizoen. Was blij dat de vakantie begon, maar ik zag er ook vaag tegenop. Ik had genoeg te doen, daar niet van, van alles waaraan je tijdens je leerplichtige dagen niet toekwam, maar het was het trage, het lome. Op plekken waar geen groen te zien was, leek de kleine wereld ook veel groter dan elders, zo groot dat je niet wist waar je het zoeken moest, ja, je raakte jezelf kwijt in de veel te gulle zon en had het ook veel te warm. Maar in zo’n straat met bomen en schaduwen en groen licht, ging het allemaal meteen beter.
Ik kijk graag naar het tennis op Wimbledon, maar dus ook naar alles eromheen. Het lijkt alsof de wereld nauwelijks verandert. Ook al hebben ze op het bord met de winnaressen de woorden Miss en Mrs weggehaald.