Bescheiden

Gisterochtend ging het in een radioprogramma over de rijke vluchteling. Moeten we die geld vragen voor onze gastvrijheid? Aanleiding was uiteraard het standpunt van de Deense regering. Vluchtelingen mogen voor 400 euro aan geld of waardevolle bezittingen houden, de rest wordt afgepakt. O ja, mobiele telefoons mogen ze ook houden en andere voorwerpen die nodig zijn voor `een bescheiden levensstandaard’. Laatste details kende ik nog niet. Toen ik vorige week van de aanpak hoorde dacht ik: wat vernederend. Nu de aanpak genuanceerd is denk ik ook: wat ingewikkeld. Wat is bijvoorbeeld een bescheiden levensstandaard? Bepalen wij dat? Op grond waarvan? De discussie gisteren ging over de vraag of wij deze gang van zaken moeten overnemen. Toen kwam dus de typering `de rijke vluchteling’. Zou ik als ik een rijke vluchteling was in een tentenkamp bij Nijmegen gaan zitten? Wat schieten we ermee op als we net als de Denen doen en alles boven de 400 euro afpakken? Vinden we dan dat we iets terugkrijgen? Zelf ben ik opgevoed met de gedachte dat als je iets aan een ander geeft, die ander dan niet per se iets aan jou hoeft te geven. Mijn ouders hebben me die gedachte ook goed uitgelegd en ik heb er nog steeds veel aan, namelijk dat iets geven me vreugde verschaft. O ja, dát krijg ik ervoor terug, die vreugde of tevredenheid of hoe je het ook wilt noemen. Misschien klinkt dat wel heel erg hypercorrect, maar dat kan me niet schelen. Komende weken, maanden zal de discussie over alles wat met vluchtelingen te maken heeft, steeds schimmiger worden. Landgenoten die bang zijn voor hoe hun leven gaat worden, moeteen we serieus nemen, als ze maar niet schreeuwen `Blank is beter, eigen volk eerst’. Wat we ook serieus moeten nemen is de omstandigheid dat we alles hebben. Natuurlijk zijn er minpuntjes, maar we hebben álles en daar hebben we geen donder aan als we er niets van weg kunnen geven.