Bestuderen

Paar weken geleden ging het over ufo’s die vijftig jaar geleden boven het Friese plaatsje Gorredijk waren gesignaleerd. Niet door één personen, nee, meer mensen. Herinner ik me niets van. In 1974 zat ik in een fase van mijn leven met waarschijnlijk weinig ruimte voor dat soort verschijnselen. Toch vind ik het wonderlijk, want als kind, zeker als ouder kind, kon ik in mijn bedje urenlang piekeren over buitenaards leven. Ik zeg `piekeren’ omdat ik verdwaalde in gedachten zonder dat ik daaruit kwam. 
Van wat oneindig was, kon ik me maar moeilijk een voorstelling maken. Er werd thuis wel over gesproken door mijn ouders en hun vrienden, vooral tijdens de borrel voor het eten, dus op luchtige toon. Ik was niet iemand die dan per se een duit in het zakje wilde doen, maar luisterde aandachtig. En wat ik hoorde ging enorm met me op de loop, bijvoorbeeld toen een van de vrienden van mijn ouders een boek had gelezen van een geleerde die `zeer gerespecteerd en verstandig was’ en stellig schreef dat we niet alleen waren in het oneindige heelal. 
Gisteren las ik een interview met de Canadees-Amerikaanse astrofysicus en planeetwetenschapper Sara Seager. Haar voornaamste vraag is: leeft er elders iets? Weet ze niet, maar ze zegt: ja. 
Ben ik dan de hele dag in de ban van.
Ik moest denken aan een oom die zeker wist dat er al buitenaardse wezens in ons dagelijks leven waren, zonder dat je ze herkende. Bij de bakker keek ik scherp om me heen. Aan een buitenaards wezen moest je toch iets opmerkelijks kunnen zien, een interessant kleinigheidje. Mijn oom zei dat ze hier waren om ons te bestuderen. Was een jaar of 12 en werd me daar enorm bewust van. Dat ik bestudeerd werd dus. Heb ik soms nog.