Blauw

Wat ik prettig vind is dat ik steeds minder snel last heb van lichte wanhoop, maar voel die toch nog steeds wanneer ik iets lees wat voor mij bedoeld is terwijl ik er nauwelijks iets of helemaal niets van begrijp. Brieven van de overheid bijvoorbeeld. Of gebruiksaanwijzingen bij apparaten die je zelf in elkaar moet zetten. Vaak komt het door de belabberde formulering, maar ja, daar moet ik in principe toch doorheen kunnen lezen. Ook gebeurt het dat ik onderdelen van de informatie niet bruikbaar met elkaar kan verbinden. Of dat ik door een sterk gegeven in die informatie zo afgeleid word dat ik niet toekom aan de rest.
Dat laatste is, geloof ik, aan de hand bij een artikel dat ik aan het lezen ben over de nachtmodus van onze telefoontjes. Als je een beetje eigentijds apparaatje hebt, zit die erop. Op die van mij moet het ook het geval zijn, maar ik probeer er zo min mogelijk op te ontdekken, want het veroorzaakt met een paar basiseigenschappen al genoeg onrust.
Mensen die verslaafd zijn aan het dingetje, leggen het naast het bed of erin, zodat ze niets hoeven te missen. Min of meer iedereen doet dat, begrijp ik. Door die nachtmodus wordt de biologische klok geactiveerd. Zodat de verslaafde toch normaal slaapt.
Tot zover begrijpelijk, maar dan: het werkt niet. Dat komt door het blauwe licht. Blijkbaar maakt de nachtmodus van het telefoontje het blauwe licht minder blauw, maar dat blauwe licht is juist goed, voor de slaap. Kijk, dáár blijk ik hangen. Ik denk aan de blauwe ochtendschemering. Aan de tijd in mijn leven waarin ik tijdens die momenten vaak naar huis liep, na een feest of zoiets. Of juist niet naar huis. Was in ieder geval een betoverende manier van onderweg zijn.