Blik

“Meneer, ik heb er geen woorden voor.” De man die dat tegen me zegt, heeft het niet over onze politiek, nee, over pakjes. Hij staat achter de balie van het postkantoor. Hebben we hier tegenwoordig weer in de buurt. Fijn! 
Pakjesbezorging is een prima onderwerp op kleinschalige verjaardagsavondjes die dreigen te verstarren. Iedereen heeft er wat over te zeggen en niemand is er op en top tevreden over.
Ik vond deze week een niet-thuisbriefje op de deurmat. De pakjesbezorger had dat bij me achtergelaten terwijl ik gewoon thuis was. Ik zat aan tafel de krant te lezen en dat is te zien als je aanbelt. Maar goed, op het niet-thuisbriefje stond de niet-thuiscode en die moet je later op de dag intoetsen om te zien waar je pakje is. Deed ik en kreeg de melding dat het pakje nergens te vinden was.
Daarom ging ik naar het buurtpostkantoor. Daar keek de man naar het niet-thuisbriefje en nadat hij net als ik de code had ingetoetst, zei hij: “Hier kan ik niets mee.” Helder. Toch ging hij zoeken: “Enig idee wat het is?” Had ik vaag. Ik zei dat ik twee dingen verwachtte, maar wist niet precies wat de vorm van het pakje was.
“Kijk eens hier,” zei hij na een tijdje en legde een rond pakje op de balie. “U zei dat u twee dingen verwachtte?” Ik knikte. “Zoek ik nog even verder.” Waar kom je deze bereidheid nog tegen?
Nu duurde het langer, maar hij zocht niet vergeefs: “Het láátste pakje op onze schappen!”
Mijn dankbaarheid was groot. Toch moest ik zeggen dat ik hier dus géén niet-thuisbriefje voor had gekregen.
Toen zei de man het dus. Dat hij er geen woorden voor had. En als hij die wel had, voelde hij echt geen zin die uit te spreken. Was aan hem te zien. Die blik moet ik onthouden.