Boodschap

Vaak, misschien iets te vaak heb ik erop aangedrongen beetje zuinig om te gaan met het woordje `leuk’. We noemen en vinden te snel iets leuk. Leuke trui, leuk kapsel, leuke snack. Aan leuk moet een zekere amusementswaarde hangen. Klinkt veel te theoretisch, maar ik weet even niet hoe ik het anders moet zeggen, ook omdat ik vaag bezorgd ben om mezelf.
Ik heb het over het liedje waarmee Nederland op het Songfestival hoge ogen wil gooien, Europapa, en de vertolker ervan, Joost Klein, zijn pak en algemene uitstraling. De hele tijd hoor en lees ik dat het allemaal zo leuk is. 
Echt waar, ik spreek mezelf toe: kom op, zit niet te zeuren, vind het nou ook hartstikke leuk! Heb ik ook met shoppen, gourmetten, met een grote cowboyhoed op aan linedancing doen, televisiespelletjes met bijvoorbeeld ballonnen, themafeestjes, braderieën, massa’s mensen vinden het te leuk voor woorden en dat gun ik hun van harte, maar ik zit dan in een versleten jasje wijsneuzerig naar buiten te staren in de hoop dat er iets ongekends gebeurt waarover ik me gul kan verwonderen.
Heb het liedje een paar keer beluisterd, ook naar het filmpje gekeken dat erbij hoort. En nagedacht over de boodschap die het werkstuk uit moet dragen: “Aan het einde van de dag zijn we allemaal mensen, zei mijn vader me ooit: het is een wereld zonder grenzen.”
Prima natuurlijk en ik moet het niet zo serieus nemen, maar het is wel een interessante bewering in een wereld waarin grenzen een bloedig probleem zijn. 
Nog een tragische opmerking: ik vind het geen liedje. Er is van alles leuk bij elkaar gegooid, dat vooral. Jaar aan gewerkt, begrijp ik.
En Verbogt, heb je ook nog een overbodige mening over het pak van de artiest?
Heb ik.