Boogie

Deze week is het 50 jaar geleden dat Toppop voor het eerst werd uitgezonden. Programma bestaat al lang niet meer, maar wie iets ouder is dan jong zal het zich vast herinneren. Het begon in een tijd waarin er nauwelijks mogelijkheden waren popartiesten te zien, vandaar de populariteit.
50 jaar geleden zat ik nog op school en luisterde ik als ernstige en eigenzinnige puber naar andere muziek dan die in Toppop. Toppop was iets voor mijn zusjes. Voor mij was het Bob Dylan, Leonard Cohen, Dr. John, dat soort muziek. Toppop kwam pas een paar jaar later in mijn leven en toen sloeg ik liever geen uitzending over. 
We keken in groepsverband, dierbare herinneringen. Er was muziek die goed was en die het volstrekt niet was, maar dáárom juist ook. In die eerste categorie vielen Blondie, Iggy Pop, Rolling Stones, om maar een paar vertolkers te noemen, ik luister en nog steeds naar, Abba ook, maar de tweede categorie was voor onze Toppop-beleving interessanter. Denk aan Amanda Lear met het nummer Enigma (`Give a bit of mmm to me’) of het Spaanse duo Baccara met Yes Sir, I Can Boogie. De zangeressen van het laatste lied waren niet perfect te verstaan, maar hun intentie was in belangrijke mate duidelijk. We konden na de uitzending lang napraten over wat er precies bedoeld werd met `Boogie’. Iemand van ons wist te vertellen dat een van de zangeressen advocaat was in Madrid, waaroor we een en ander nog serieuzer namen. 
Hoog in deze categorie, maar dat zal niemand verbazen, en héél erg: Boney M. Toen dat fenomeen laatst tijdens een diner ter sprake kwam, merkte ik dat min of meer alles nog in mijn hoofd zat. In de hoofden van anderen ook: feestavond. 
Toppop blijft voor vreugde zorgen.